نیاز به استراتژی های جدید برای مقابله با بیماری کلیوی ناشی از دیابت

 17 اوت 2016- محققان دانشگاه واشنگتن در سیاتل نشان دادند که سیر بالینی بیماری کلیوی ناشی از دیابت - یک عامل خطر قوی برای بیماری های قلبی عروقی در میان افراد مبتلا به دیابت – نسبت به آنچه در کتب درسی و ادبیات علمی توصیف شده بود به طور قابل توجهی تغییر کرده است.

یافته های این مطالعه که در مجله انجمن پزشکی آمریکا منتشر شده است، نشان می دهد بیماران مبتلا به بیماری کلیوی در حال حاضر دارای ویژگی های بالینی مختلفی نسبت به گذشته هستند، که می تواند پیامدهای مهمی برای پژوهش و درمان این بیماری بهمراه داشته باشد.

Ian H de Boer، نویسنده ارشد این مطالعه، می گوید: این مطالعه نشان داد تغییر قابل توجهی در شیوع و ظهور زمانی دو شاخص خطر اصلی بیماری کلیوی ناشی از دیابت(DKD) بوجود آمده است.

شاخص های اصلی این بیماری افزایش آلبومینوری در ادرار است که تصور می شود اولین نشانه از آسیب در DKDباشدو کاهش فیلترینگ مواد دفعی (یا میزان فیلتراسیون گلومرولی) است، که به طور معمول جزو تظاهرات بعدی این بیماری است.

با توجه به نتایج حاصل از این مطالعه، در حال حاضر شیوع آلبومینوری کاهش یافته است، در حالی که کاهش میزان فیلتراسیون گلومرولی تخمینی(EGFR)  شایع تر شده است، که نشان دهنده ی تغییر در تظاهرات بیماری کلیوی ناشی از دیابت است.

دی بوئر و همکارانش پس از انجام یک مطالعه مقطعی بر روی 6251 بزرگسال 20 ساله و بالاتر مبتلا به دیابت، بعنوان بخشی از نظرسنجی آزمون ملی بهداشت و تغذیه(NHANES)  از سال 1988تا2014 ، به این نتایج دست یافتند.

نویسندگان تاکید کردند که بخش کوچکی از شرکت کنندگان به دیابت نوع 1 مبتلا بودند، بنابراین نتایج در درجه اول به افراد مبتلا به دیابت نوع 2 مرتبط می باشد.

به منظور دسترسی به شواهد این تغییر در مراحل پیشرفت بیماری کلیوی، دانشمندان بارها و بارها بیماران را برای آلبومینوری (بنا به تعریف: نسبت آلبومین ادرار / کراتینین بیشتر از 30 میلی گرم / گرم) و کاهش میزان تراوش گلومرولی (بیشتر از 60 میلی لیتر / دقیقه /1.73 m2)و یا هر دو آزمایش کردند.

نتایج نشان داد که در طول 30 سال گذشته، شیوع بیماری کلیوی ناشی از دیابت در میان جمعیت مستقر در ایالات متحده به همان میزان باقی مانده است( 28.4 درصد در فاصله ی زمانی 1988-1994 و 26.2 درصد در فاصله ی 2009-2014).

محققان همچنین توانستند تغییرات داده ها را در شیوع نسبت آلبومینوری و کاهش میزان تراوش گلومرولی تشخیص دهند.

آلبومینوری از 20.8 درصد در فاصله ی سالهای 1988-1994 به 15.9 درصد در فاصله ی زمانی 2009-2014 کاهش یافته است. از سوی دیگر، کاهش میزان تراوش گلومرولی از 9.2 درصد در 1988-1994 به 14.1 درصد در 2009-2014 افزایش یافته است.

در این مطالعه بیماران سن، جنسیت، قومیت و همچنین طول مدت بیماری خود را قبل از مطالعه، اعلام کردند. محققان مشاهده نمودند که شرکت کنندگانی با کاهش میزان تراوش گلومرولی به طور کلی مدت زمان طولانی تری به دیابت مبتلا بوده و به عوارض دیگر دیابت مانند رتینوپاتی و بیماری های قلبی عروقی نیز مبتلا هستند.ممکن است که eGFRیکی از عوارض طولانی مدت ابتلا به دیابت باشد. بهبود در آلبومینوری فقط در کسانی با سن 65 سال و جوانتر و در درجه ی اول در سفیدپوستان رخ داده بود.

دی بوئر استدلال می کند که بخشی از کاهش در شیوع آلبومینوری می تواند به مدیریت بهتر دیابت، افزایش استفاده از مهار کننده‌های سیستم رنین-آنژیوتانسین-آلدوسترون(RAAS)  و استفاده از استاتین مربوط باشد.

به طور کلی، این یافته ها بیانگر نیاز به درمان های جدید به منظور مقابله با شیوع کاهشتراوش گلومرولیدر بیماران مبتلا به بیماری کلیوی ناشی از دیابت از طریق تحقیقات جدید است، زیرا کارآزمایی های بالینی فعلی، معمولا بیماران مبتلا به ماکروآلبومینوری را که لزوما همزمان به کاهش میزان تراوش گلومرولی دچار نشده اند، هدف قرار می دهند.

منبع:

http://www.diabetes.co.uk/news/2016/aug/new-strategies-are-needed-to-tackle-diabetic-kidney-disease,-study-suggests-96912533.html